طراحی دستگاه تحریک مغناطیسی مغزTMS

تحریک مغناطیسی مغز (Transcranial Magnetic Stimulation – TMS) یک روش غیرتهاجمی است که برای تحریک سلول‌های عصبی در مغز به کار می‌رود. این تکنیک از میدان‌های مغناطیسی استفاده می‌کند تا جریان‌های الکتریکی ضعیفی را در نواحی خاصی از مغز ایجاد کند. TMS به خصوص برای درمان اختلالات روانپزشکی مانند افسردگی مقاوم به درمان، اضطراب، پارکینسون و اختلالات عصبی مانند میگرن و دردهای مزمن مورد استفاده قرار می‌گیرد. در طی یک جلسه TMS، یک کویل مغناطیسی روی پوست سر نزدیک به ناحیه هدف مغز قرار می‌گیرد. جریان‌های الکتریکی که از این کویل عبور می‌کنند، میدان‌های مغناطیسی تولید می‌کنند که به مغز نفوذ کرده و نورون‌ها را تحریک می‌کنند. این تحریک می‌تواند فعالیت نورونی را تغییر داده و به اصلاح فعالیت‌های غیرطبیعی در مغز کمک کند.

TMS به دلیل غیرتهاجمی بودن و نداشتن نیاز به جراحی یا داروهای روانگردان، مزایای بسیاری دارد. این روش اغلب به عنوان یک گزینه درمانی جایگزین یا مکمل برای بیمارانی که به درمان‌های سنتی پاسخ نمی‌دهند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در طراحی صنعتی دستگاه TMS (Transcranial Magnetic Stimulation) با نیاز به سرویس‌پذیری بالا، توجه به چندین جنبه اساسی ضروری است تا دستگاه نه تنها عملکرد بهینه‌ای ارائه دهد بلکه از نظر راحتی و امنیت نیز مؤثر باشد.

استفاده از روش‌های تولید مناسب از جمله اولین مواردی است که باید مد نظر قرار گیرد. برای تولید محدود، استفاده از مدل‌سازی سه‌بعدی و چاپ سریع پروتوتایپ و ورقکاری می‌تواند به تسریع فرآیند طراحی و ارزیابی کمک کند. در خصوص سرویس‌پذیری و قابلیت تفکیک قطعات، طراحی باید به گونه‌ای باشد که تعمیر و نگهداری دستگاه به سادگی انجام شود. این امر شامل استفاده از اتصالات ماژولار و پیچ‌ها و اتصالات استاندارد است که امکان تعویض و تعمیر قطعات مختلف را به راحتی فراهم می‌کند. همچنین، طراحی باید به گونه‌ای باشد که قطعات به راحتی قابل تفکیک و تعویض باشند تا زمان و هزینه‌های تعمیر به حداقل برسد.

کاهش وزن دستگاه نسبت به نمونه‌های قبلی نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. برای دستیابی به این هدف، استفاده از مواد سبک و مقاوم مانند پلاستیک‌های تقویت‌شده  یا ورق های فلزی نازک ولی با طراحی مناسب تقوبت شده توصیه می‌شود. این مواد به کاهش وزن دستگاه کمک می‌کنند بدون اینکه از مقاومت و دوام آن کاسته شود. علاوه بر این، طراحی باید شامل ساختارهای توخالی یا فناوری‌های سبکتر باشد که به کاهش وزن نهایی دستگاه کمک کند. سهولت حمل نیز باید به دقت در نظر گرفته شود. طراحی دستگاه باید به گونه‌ای باشد که دستگیره‌های ارگونومیک یا چرخ‌ها برای جابجایی آسان دستگاه پیش‌بینی شده باشد. ابعاد و وزن دستگاه باید به گونه‌ای طراحی شود که حمل و نقل آن راحت باشد و کاربران بتوانند بدون مشکل آن را جابجا کنند.

برای حفاظت از بخش‌های با ولتاژ بالا، طراحی باید شامل پوشش‌ها و درپوش‌های ایمنی باشد که دسترسی به این بخش‌ها را به حداقل برساند و از تماس ناخواسته با قسمت‌های پرخطر جلوگیری کند. این امر به افزایش ایمنی دستگاه و جلوگیری از خطرات احتمالی کمک می‌کند.

در نهایت، مانیتور یا نمایشگر دستگاه باید طراحی شود به گونه‌ای که قابلیت تغییر زاویه داشته باشد تا کاربران بتوانند به راحتی وضعیت و تنظیمات دستگاه را مشاهده کنند. مکانیزم‌های تنظیم زاویه باید به راحتی قابل استفاده و پایدار باشند تا در حین استفاده تغییر نکنند و موقعیت مناسبی را برای کاربر فراهم کنند. با توجه به این ویژگی‌ها، طراحی دستگاه TMS می‌تواند به‌طور مؤثر و ایمن عملکرد خود را ارائه دهد و تجربه کاربری بهینه‌ای را برای بیماران و پرسنل پزشکی فراهم کند.